Με αποφασιστικότητα & αυτοπεποίθηση να στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να πάει όσο ψηλότερα γίνεται

Να στηρίξoυν τον ΣΥΡΙΖΑ να πάει όσο ψηλότερα γίνεται καλεί τους Ελληνες πολίτες ο Ανδρέας Καρίτζης, υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄Αθηνών με δήλωσή του στο OMEGAPRESS.

Ο  Α. Καρίτζης τονίζει ότι όσο ψηλότερα κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο πιο ισχυρός θα είναι στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές για να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού και την προοπτική του.

Η δήλωση του Α. Καρίτζη

«Με αισιοδοξία απευθυνόμαστε σε όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες και τους ζητάμε να έχουν αυτοπεποίθηση και να είναι απαιτητικοί από τους εαυτούς τους και τους γύρω τους. Με ευθύνη, σοβαρότητα και αποφασιστικότητα να σκεφτούν με κριτήριο τις ζωές τους και το μέλλον της κοινωνίας μας.

Με αποφασιστικότητα και αυτοπεποίθηση να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ να πάει όσο ψηλότερα γίνεται. Για να έχουμε το ισχυρότερο όπλο στη διαπραγμάτευση που είναι η βούληση ενός λαού να υπερασπιστεί την αξιοπρέπεια και την προοπτική του.

Για να ανακτήσουμε τον αυτοσεβασμό μας, γιατί μόνο μια κοινωνία που σέβεται η ίδια πρώτα και κύρια τον εαυτό της είναι σε θέση να αξιώσει σεβασμό από τους πιστωτές και τους ντόπιους ολιγάρχες.

Για να μην περάσει ο κυνισμός του “δεν γίνεται τίποτα” όταν μιλάμε για τις ανάγκες και τις προσδοκίες των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων.

Για να νικήσει η ελπίδα. Για να ζεστάνουμε τις καρδιές των Ελλήνων, ώστε να απελευθερώσουμε τα μυαλά τους. Από την επόμενη μέρα χρειαζόμαστε όλους και όλες για να φτιάξουμε τη ζωή και την κοινωνία που μας αξίζει».

*Δημοσιεύθηκε στο omegapress.gr

Ομάδα Πολιτικής Τεκμηρίωσης

Στις αρχές της άνοιξης η Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού διαμόρφωσε ένα πλαίσιο προεργασίας για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ετοιμότητα του κόμματος στο ενδεχόμενο εκλογών. Στο πλαίσιο αυτό συγκροτήθηκε μια ομάδα συντρόφων για την προετοιμασία του βασικού υλικού της πολιτικής τεκμηρίωσης. Οι αυξημένες πιθανότητες διεξαγωγής εκλογών, καθώς και η πρόγνωση ότι η πολιτική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις των Μνημονίων επρόκειτο να είναι σφοδρή, καθιστούσαν την έγκαιρη προετοιμασία των δυνάμεών μας -στο επίπεδο της ρητορικής και πολιτικής αντιπαράθεσης- κατεπείγουσα προτεραιότητα.

Ορισμένα από τα βασικά ζητήματα που επεξεργάστηκε η εν λόγω ομάδα  ήταν η καταγραφή των κεντρικών επιχειρημάτων των πολιτικών μας αντιπάλων και η τεκμηριωμένη και ρητορικά επεξεργασμένη δική μας απάντηση και επιχειρηματολογία. Τα ζητήματα στα οποία εστιάστηκε κυρίως η δουλειά της ομάδας πολιτικής τεκμηρίωσης ήταν οικονομικά (επιχειρήματα εναντίον της οικονομικής τρομοκρατίας και εναντίον της θετικής υπεράσπισης των Μνημονίων), πολιτικά (επιχειρήματα εναντίον των άλλων πολιτικών δυνάμεων και απαντήσεις στις κατηγορίες απέναντι στην Αριστερά) και κοινωνικά (μεταναστευτικό, διαφθορά, εγκληματικότητα κ.ο.κ). Επίσης έγινε μια σύνοψη των βασικών σημείων του δεύτερου Μνημονίου και η ανάδειξη του πραγματικού προγράμματος των κομμάτων του Μνημονίου κατά τρόπο πολιτικά χρήσιμο.

Επιπλέον ιδιαίτερα ωφέλιμη για τη δουλειά της ομάδας υπήρξε η παραγωγή της Επιτροπής Μελετών και Τεκμηρίωσης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία χρησιμοποιήθηκε ως πρωτογενές υλικό για παραπέρα πολιτική επεξεργασία.

Η ομάδα πολιτικής τεκμηρίωσης λειτούργησε αδιαλείπτως καθ’ όλη τη διάρκεια των δύο προεκλογικών περιόδων, παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς την πολιτική αντιπαράθεση σε διαρκή επαφή και αγαστή συνεργασία με το Γραφείο Τύπου, την Επιτροπή Επικοινωνίας και την Επιτροπή Πολιτικού Σχεδιασμού και συντάσσοντας βοηθητικά σημειώματα πολιτικής τεκμηρίωσης σχεδόν κάθε ημέρα. Τα σημειώματα αυτά αποστέλλονταν στα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και αποτελούσαν υλικό για ΜΜΕ του χώρου μας και για την παρέμβασή μας στα social media.

Στην προεκλογική πια περίοδο, στη δουλειά της πολιτικής τεκμηρίωσης βοήθησαν επιστημονικοί συνεργάτες του Ινστιτούτου Ν. Πουλαντζάς στον τομέα της ανάλυσης και εντοπισμού των μετατοπίσεων του πολιτικού λόγου των αντιπάλων και της αξιολόγησης του διεθνούς Τύπου.

Το έργο της ομάδας πολιτικής τεκμηρίωσης βοήθησαν πολλαπλώς τα μέλη της Επιτροπής Μελετών και Τεκμηρίωσης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και σύντροφοι και συντρόφισσες από τα τμήματα και τις επιτροπές του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Κατά τη δεύτερη προεκλογική περίοδο η λειτουργία της ομάδας πολιτικής τεκμηρίωσης ενισχύθηκε με την παρουσία συντρόφων που εθελοντικά βοήθησαν στην παραγωγή του καθημερινού βοηθητικού υλικού τεκμηρίωσης και στην εκπόνηση συγκεκριμένων σημειωμάτων που απαιτούσαν ιδιαίτερη επεξεργασία.

Η ομάδα πολιτικής τεκμηρίωσης παρήγαγε πάνω από 80 βοηθητικά σημειώματα που διακινήθηκαν ευρέως στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ και κάποια από αυτά αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ή/και δημοσιεύτηκαν στην Αυγή.

Η Αριστερά απαρτίζεται από τον κόσμο της και τα αποτελέσματά της εξαρτώνται από αυτόν. Σε όλους τους τομείς της παράταξης, από το πιο απομακρυσμένο χωριό μέχρι τα ανώτερα κλιμάκια, υπάρχουν σύντροφοι και συντρόφισσες που χωρίς αυτούς τίποτα δεν θα μπορούσε να γίνει και οι οποίοι είναι οι αφανείς ήρωες της μεγάλης υπόθεσης που λέγεται Αριστερά.

 

*Δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 26/06/2012

Ενότητα του κόσμου της αριστεράς για μια νέα λαϊκή ενότητα

Το αποτέλεσμα των εκλογών είναι συγκλονιστικό. Έχει πολλαπλές θετικές συνέπειες ανά την υφήλιο αλλά και σε κάθε γωνιά της χώρας. Η μνημονιακή ορθοδοξία δεν υπέστη απλώς «φθορά»· το λαϊκό κίνημα κατάφερε ένα συντριπτικό χτύπημα στους δυνάστες. Ανεξάρτητα του αν και πώς θα ανταποκριθούμε στις νέες απαιτήσεις, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι οι θετικές συνέπειες μας υπερβαίνουν. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν όσοι και όσες διαβάζουν με στατικό τρόπο το αποτέλεσμα και αδυνατούν να συλλάβουν τη δυναμική των πραγμάτων.

Επίσης, οφείλουμε να πούμε στους εαυτούς μας ότι η πολιτική συμπύκνωση των αντιστάσεων του λαού μας, ιδίως τα τελευταία 2 χρόνια, και άρα η δυνατότητα γι’ αυτό το συντριπτικό χτύπημα στους δυνάστες δεν ήταν δεδομένα ούτε εύκολα και, συνεπώς, ως πολιτική ριζοσπαστική Αριστερά επιτελέσαμε το καθήκον μας στο έπακρο. Και το καταφέραμε γιατί είχαμε όλα εκείνα τα στοιχεία που απαιτούνται και την πολιτική βούληση και το θάρρος να τα κρατήσουμε ψηλά μέχρι το τέλος: ενωτική γραμμή στο πολιτικό επίπεδο, δυναμική στήριξη και αταλάντευτη πολιτική υπεράσπιση των κινημάτων και των αντιστάσεων, ιδεολογική και πολιτική αντοχή απέναντι στη συκοφαντία και την τρομοκρατία, πολιτικό πρόγραμμα που συνέθετε τη διάθεση της αντίστασης και δεν τη διαιρούσε (π.χ. το ζήτημα του ευρώ διαιρεί αυτούς που αφυπνίζονται αυτή τη στιγμή και γιʼ αυτό το σύστημα το προέτασσε επιτακτικά και ορθώς εμείς απαντήσαμε με μια μαζική ενωτική λαϊκή πολιτική γραμμή), πρόταση εξουσίας συναρτημένη με τις ανάγκες της συγκυρίας κ.ο.κ.

Προφανώς, από εδώ και πέρα μπαίνουμε σε αχαρτογράφητα νερά. Όχι τόσο επειδή η Αριστερά δεν έχει ξαναβρεθεί με τέτοιο ποσοστό όσο διότι η οικονομική, κοινωνική, εγχώρια και διεθνής συγκυρία είναι ιστορικά πρωτοφανής. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτή τη στιγμή είναι να νομίσουμε ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε (με βάση εμπειρίες πολιτικής ανατροπής του παρελθόντος) ή ότι γνωρίζουμε τους κινδύνους που έχουμε μπροστά μας (Κεντροαριστερά, εκ νέου απομόνωση κ.ο.κ). Τίποτα από αυτά δεν ισχύει στη σημερινή συγκυρία, αν και ο εγκλωβισμός μας στο να νομίζουμε ότι αυτό είναι το πλαίσιο των πολιτικών δυνατοτήτων σήμερα μπορεί να είναι καταστροφικός για το εγχείρημα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Συνεπώς, πρέπει να πορευτούμε με την ακράδαντη πεποίθηση ότι μόνο όλοι και όλες μαζί με συλλογικό τρόπο μπορούμε να επιτελέσουμε τον ιστορικό μας ρόλο, εμμένοντας ανοικτοί στη διαμόρφωσή μας από την ίδια την κίνηση του λαϊκού παράγοντα και των εξελίξεων και ταυτόχρονα να είμαστε σε θέση να επινοήσουμε τη νέα μεθοδολογία που απαιτούν οι νέες συνθήκες. Δεν είμαστε στο μηδέν, όμως απαιτείται συλλογική πολιτική βούληση σ’ αυτή την κατεύθυνση, η οποία θα μας γλιτώσει από εσωτερικές διαφωνίες σε ζητήματα που δεν σχετίζονται με την πραγματικότητα και θα μας καταστήσει πιο αποτελεσματικούς στην οργάνωση του λαού.

Όμως, το αποτέλεσμα αυτό ανήκει στον ίδιο τον λαό (εμείς απλώς το υπηρετήσαμε αποτελεσματικά). Και είναι ο ίδιος ο λαός που πρέπει να το υπερασπιστεί απέναντι στην τρομακτική επίθεση στο επίπεδο της οικονομίας, τις επιθέσεις «φιλίας» και ενσωμάτωσης στη γραφικότητα των πολιτικών και δημοσιογραφικών ζόμπι του μνημονιακού κατεστημένου, τα χτυπήματα «κάτω από τη μέση» κ.ο.κ. που θα δεχθεί η ριζοσπαστική Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Πρέπει να καλέσουμε ανοιχτές συσκέψεις σε όλη την Ελλάδα, όπου μαζί με τον κόσμο που συμπαρατάχθηκε μαζί μας να οργανώσουμε τα επόμενα βήματα, αλλά κυρίως τον τρόπο υπεράσπισης του λαϊκού αιτήματος για πολιτική ανατροπή. Στις εκλογές έγινε το πρώτο μεγάλο βήμα, το περιφρουρούμε ως το πολυτιμότερο στοιχείο που διαθέτουμε στη μάχη εναντίον της βαρβαρότητας και ταυτόχρονα επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε τις προϋποθέσεις για το επόμενο βήμα.

Η συμμετοχή σε αυτή την προσπάθεια απευθύνεται πρωτίστως σε όλους τους αριστερούς και τις αριστερές οι οποίοι/ες μπροστά στον καθρέφτη τους πρέπει να ζυγίσουν τους πολλούς λόγους που μπορεί να οδηγήσουν αυτό το εγχείρημα στην αποτυχία και τη δική τους συμβολή ώστε να μην συμβεί αυτό. Το προσκλητήριο είναι τώρα και είναι αυστηρά προσωπικό. Κανείς δεν εγγυάται τίποτα σε κανέναν, αλλά αυτό το εγχείρημα είναι το μόνο που διαθέτουμε για να αντιμετωπίσουμε τον όλεθρο. Η έκβασή του εξαρτάται αποκλειστικά από την αυταπάρνηση, την αγωνιστικότητα, την επιδεξιότητα και την επινοητικότητα του κόσμου της Αριστεράς, ο οποίος μπορεί πραγματικά να δημιουργήσει μια νέα λαϊκή ενότητα. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά μόνο ένα μέλλον βυθισμένο στο σκοτάδι.

 

*Δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 08/05/2012

Το ΚΚΕ στην αντιπολίτευση, ο λαός στη μνημονιακή χρεωκοπία

1. Η ηγεσία του ΚΚΕ δεν έχει αντιληφθεί ότι η επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας και τον λαό είναι ολοκληρωτική και ότι αν δεν αναχαιτιστεί το συντομότερο δυνατόν, θα μείνουμε όλοι να κοιτάμε αποσβολωμένοι τα συντρίμμια και τον φασισμό που γιγαντώνεται πάντα σε έναν ισοπεδωμένο λαό.

Η όποια γραμμή άμυνας των δυνάμεων της εργασίας και του λαού υπήρχε μέχρι χθες έχει σήμερα σπάσει, δεν έχει νόημα να δίνουμε ο καθένας επιμέρους μάχες, ΤΩΡΑ είναι η ώρα της συσπείρωσης και της πλατιάς ενότητας ώστε να αποτρέψουμε την ολοσχερή καταστροφή.

Η ευθύνη όλων μας είναι να προσπαθήσουμε για την ανατροπή ΤΩΡΑ, παρά τις όποιες δυσκολίες ή ακόμη και αρνητικές προβλέψεις μπορούμε να κάνουμε. Η ευθύνη μας είναι αυτή της αυταπάρνησης προς όφελος των εργαζομένων και του λαού και όχι να φυλαγόμαστε όπως κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ. Στις μεγάλες ιστορικές στιγμές ποτέ δεν νιώθεις έτοιμος ούτε ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Αντί η ηγεσία του ΚΚΕ να χλευάζει ή να σπέρνει την απογοήτευση, καλά θα κάνει να αντιληφθεί την κρισιμότητα των περιστάσεων, να μην κρύβεται πίσω από τις δυσκολίες και να συμβάλει με αυταπάρνηση στην υπεράσπιση των εργαζομένων και του λαού.

2. Το ΚΚΕ, δηλαδή μια αριστερή πολιτική δύναμη, εμφανίζεται να υποστηρίζει ακριβώς το ίδιο με το κυρίαρχο μνημονιακό μιντιακο-πολιτικό σύστημα όσον αφορά τη δυνατότητα ανατροπής της καταστροφικής πολιτικής: η ηγεσία του ΚΚΕ λέει με τον πιο επίσημο τρόπο στον ελληνικό λαό ότι αυτό ΔΕΝ είναι δυνατόν ΣΗΜΕΡΑ. Σε πολίτες που ταλαντεύονται ή είναι επιρρεπείς στην τρομοκρατία επιβεβαιώνεται το κυρίαρχο στερεότυπο περί μονόδρομου, με αποτέλεσμα να στρέφονται στο μνημονιακό στρατόπεδο από τη στιγμή που και τμήμα της Αριστεράς ισχυρίζεται ότι τα Μνημόνια είναι μονόδρομος.

3. Το επιχείρημα της ηγεσίας του ΚΚΕ ότι δεν υπάρχουν σήμερα παραδείγματα τα οποία να δικαιολογούν την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντιφατικό, διότι προφανώς πριν συμβεί κάτι για πρώτη φορά δεν έχει ξανασυμβεί! Για να υπάρξει ένα παράδειγμα, πρέπει να κινηθεί κάποιος παραβιάζοντας τη λογική αυτή. Δηλαδή η ηγεσία του ΚΚΕ λέει ότι αν κάποιοι άλλοι ξεκινήσουν και πετύχουν, τότε να ακολουθήσουμε. Όμως η άποψη αυτή, δηλαδή ότι κάποιοι άλλοι να ξεκινήσουν πρώτοι και βλέπουμε, μπορεί να υπάρξει παντού και συνεπώς τίποτα να μην ξεκινήσει ποτέ!

Αυτό που ζούμε είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση: οξύτατη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, ΔΝΤ και σκληρή πολιτική ισοπέδωσης των δυνάμεων της εργασίας (φτώχεια και περιστολή δημοκρατίας) σε χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού με πρώτη την Ελλάδα κ.ο.κ. Η ανάγκη να μείνει όρθιος ο ελληνικός λαός επιβάλλει στην Αριστερά να βρεθεί στην πρωτοπορία και όχι να φυλάγεται την πιο κρίσιμη στιγμή. Η ηγεσία του ΚΚΕ υποστηρίζει ότι αν δεν υπάρχει εγγύηση για την έκβαση, καλύτερα να μην δώσουμε τη μάχη. Όμως τίποτα δεν έχει γίνει στην Ιστορία με βέβαιη την έκβασή του! Αντίθετα, οι λαοί κέρδισαν όποτε σήκωσαν το ανάστημά τους ακόμη και όταν οι προβλέψεις ήταν δυσοίωνες. Έχω την εκτίμηση ότι ΔΕΝ είναι αυτή η αντίληψη των χιλιάδων αγωνιστών που αποτελούν το ΚΚΕ.

4. Η ηγεσία του ΚΚΕ ισχυρίζεται ότι η κυβερνητική εξουσία δεν μπορεί να πετύχει τίποτα, αφού το κλειδί βρίσκεται στην οικονομική εξουσία. Αυτή η άποψη καταργεί τη διαλεκτική μεταξύ της πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής πάλης, και συγκεκριμένα τον κεντρικό ρόλο της πολιτικής εξουσίας στη διαμόρφωση του κοινωνικού και ιδεολογικού συσχετισμού και τη σημασία της για την έκβαση της πάλης και στο οικονομικό επίπεδο. Είναι σαν να υποστηρίζει ότι η ανάληψη της πολιτικής εξουσίας από την Αριστερά θα αφήσει τα πάντα αμετάβλητα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, άποψη που ακυρώνει κάθε έννοια διαλεκτικής. Αυστηρά μιλώντας έρχεται σε αντίθεση με τις περισσότερες εκδοχές της κομμουνιστικής θεωρίας και πρακτικής.

Επίσης, αποσιωπά ότι το προγραμματικό πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ θέτει αλλαγές και στο οικονομικό επίπεδο ανταγωνιστικές προς το κυρίαρχο μοντέλο, ενώ συναρτά τη μεθοδολογία άσκησης της πολιτικής εξουσίας με ευρύτερες μετατοπίσεις και αλλαγές που θα προκύψουν από μια τέτοια εξέλιξη με ορίζοντα τον σοσιαλισμό.

5. Η πρόσφατη θέση της ηγεσίας του ΚΚΕ, σύμφωνα με την οποία αν η Αριστερά γίνει κυβέρνηση αυτό θα είναι πρόβλημα, γιατί δεν θα υπάρχει αριστερή αντιπολίτευση πέρα από το γεγονός ότι παραβιάζει την απλή λογική (το οποίο δεν είναι καθόλου αμελητέο) έχει ευρύτερες πολιτικές συνέπειες αρνητικές για το λαϊκό κίνημα. Η βασικότερη ίσως είναι ότι «κανονικοποιεί» την περίοδο που διανύουμε. Η επικέντρωση στην αντιπολίτευση υπονοεί ότι βρισκόμαστε σε μια «κανονική» περίοδο όπου το ποιος είναι στην κυβέρνηση είναι δευτερεύουσας σημασίας και το κρίσιμο είναι ότι πρέπει να υπάρχει αριστερή αντιπολίτευση. Πιο συγκεκριμένα:

Συμβάλλει στην «κανονικοποίηση» της σημερινής κατάστασης ισχυριζόμενη ότι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι «μια από τα ίδια» με προτάσεις προηγούμενων περιόδων όπως π.χ. αυτή του ΠΑΣΟΚ το 1981. Το σφάλμα που διαπράττει -συμβάλλοντας στην παρουσίαση της σημερινής κατάστασης ως μιας κανονικής περιόδου ή ακόμη χειρότερα συγκρίνοντάς την με μια περίοδο με εντελώς διαφορετικό κοινωνικό συσχετισμό (πολύ πιο ευνοϊκό) και παγκόσμια οικονομική συγκυρία- είναι μεγάλο, διότι καλλιεργεί αυταπάτες σε έναν κόσμο ως προς τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επιχειρηθεί να ανασχεθεί η σημερινή καταστροφή. Ακόμη και αν τοποθετείται αρνητικά, αφήνει να εννοείται ότι η μνημονιακή καταστροφή μπορεί να μετριαστεί με μια συμβατική σοσιαλδημοκρατική διαχείριση εντός συστήματος. Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι σήμερα δυνατόν και αποτελεί κομβικό σημείο για τον ΣΥΡΙΖΑ η άρση τέτοιων αυταπατών, τις οποίες η ηγεσία του ΚΚΕ έρχεται και ενισχύει, έστω και με αρνητικό τρόπο.

Η «κανονικοποίηση» της περιόδου από την ηγεσία του ΚΚΕ ενισχύει τον -άκρως άκυρο για την ιστορική συγκυρία που διανύουμε- διχασμό γύρω από το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας ανάμεσα σε μια αντίληψη που βλέπει την Αριστερά μόνο στην από τα κάτω αντιπολιτευτική παρέμβαση και σε μια που βλέπει την Αριστερά ως δύναμη παρέμβασης κυρίως από κυβερνητικές θέσεις. Αυτό το στερεότυπο εκτιμώ ότι ήταν εύλογο στην προηγούμενη συγκυρία, αλλά δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των καιρών.

Σήμερα, το καθήκον της Αριστεράς είναι η επινόηση μιας κινηματικής / κυβερνητικής μεθοδολογίας η οποία θα επιχειρήσει να αποτρέψει τον όλεθρο και να αντιμετωπίσει ένα σύνθετο και δυσμενές εγχώριο και διεθνές περιβάλλον, στο οποίο όμως οι λαοί ήδη μπαίνουν δυναμικά στο προσκήνιο. Αυτό το καθήκον δεν υπηρετείται αναπαράγοντας τον παραπάνω διχασμό ούτε σε επίπεδο προγράμματος (μετριοπαθείς προτάσεις έναντι απέραντων αιτηματολογίων) ούτε σε επίπεδο κυβερνητικής μεθοδολογίας (πεπατημένη κυβερνητική πρακτική/διαχείριση από τα πάνω έναντι καμιάς κυβερνητικής εξουσίας και παρέμβασης μόνο από τα κάτω).

Η επινόηση μιας νέας μεθοδολογίας ταυτόχρονης κινητοποίησης του λαού και άσκησης πολιτικής εξουσίας συνιστά το έδαφος της δικής μας προσέγγισης, η οποία αποτελεί το ιστορικό στοίχημα για την Αριστερά στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Αυτό το στοίχημα υπονομεύει η ηγεσία του ΚΚΕ όταν «κανονικοποιεί» την περίοδο και δεν αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί. Μια ευθύνη που νομίζω ότι με χαρά και αυταπάρνηση θα αναλάμβανε η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του ΚΚΕ.

6. Η ηγεσία του ΚΚΕ με τον τρόπο που πολιτεύεται διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την ήττα του λαού στην προσπάθεια να σταματήσει την καταστροφή του και συμμετρικά δίνει ένα πολύ σημαντικό στήριγμα στο πολιτικό σύστημα που την επιβάλλει. Αν τελικά ηττηθεί ο λαός, θα ισχυριστεί ότι δικαιώθηκε στις προβλέψεις της -ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει σήμερα- αποσιωπώντας το γεγονός ότι συνέβαλε δραματικά σε αυτό το γεγονός δεδομένου του μεγέθους του ΚΚΕ. Όμως δεν έχει σημασία ποιος θα «δικαιωθεί» πάνω στα συντρίμμια, σημασία έχει να προσπαθήσεις να ανταποκριθείς στο ιστορικό σου καθήκον.

 

*Δημοσιεύθηκε στην Αυγή στις 15/04/2012

Οι επερχόμενες εκλογές: ένα πείραμα βιοπολιτικής

Ενώ συχνά λέμε ότι ζούμε ιστορικές στιγμές, το καταρρέον μιντιακο-πολιτικό καθεστώς επιχειρεί να τις μετασχηματίσει σε εκφάνσεις μιας πεζής καθημερινότητας.

Ο διαρκής βομβαρδισμός με κλισέ πολιτικής κενότητας στα λαμπερά τηλε-παράθυρα – που στο ευαίσθητο βλέμμα αναδεικνύει την κυνικότητα της εξουσίας – πασχίζει να χωρέσει στις φόρμες της συστημικής «ομαλότητας» την κοινωνική απόγνωση που παράγει η βαρβαρότητα της εξουσίας: τα ανθρώπινα αδιέξοδα μετατρέπονται σε «λαϊκισμό» , η άνοδος του φασισμού πάνω στα κοινωνικά ερείπια εγγράφεται σε μια συνηθισμένη αριθμητική κουκιών και εδρών, η σύνθλιψη της ζωής και της αξιοπρέπειας μετατρέπεται σε ενοχοποιητική απόδειξη του «μαζί τα φάγαμε» κοκ.

Στο δρόμο προς τις εκλογές ήδη εκτυλίσσεται ένα πείραμα βιοπολιτικής με ιστορική και πλανητική εμβέλεια. Ένας λαός σε μια χώρα του ανεπτυγμένου καπιταλισμού όπου ο ευρύτερος κοινωνικός συσχετισμός επέτρεπε – παρά την αρνητική φορά των πραγμάτων τα τελευταία 20 χρόνια – ένα σχετικά υψηλό μορφωτικό επίπεδο, δημοκρατική συγκρότηση, στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου κοκ δέχεται μια συντονισμένη επίθεση εδώ και δύο χρόνια με στόχο την πλήρη ισοπέδωση. Την ίδια στιγμή, σε αυτή τη μοίρα σύρονται και οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης με διαφορετικές ταχύτητες και ένταση προς το παρόν. Οι οικονομικά ισχυροί σε όλη την Ευρώπη έχουν ένα στόχο και ένα επιχείρημα: να ξηλώσουν τη δημοκρατική και κοινωνική διάσταση της Ευρώπης με το επιχείρημα ότι αυτό είναι το σωστό!

Η μοναδικότητα του βιοπολιτικού πειράματος είναι ότι η ρητορική της πολιτικής και οικονομικής ελίτ δεν επιχειρεί να αποκρύψει τη φρικτή πραγματικότητα, ισχυριζόμενη ότι εν τέλει τα πράγματα θα είναι καλύτερα για όλους. Επιχειρεί να πείσει ότι η βαρβαρότητα πρέπει να γίνει αποδεκτή ως ορθή. Οι πολίτες πρέπει να θεωρήσουν ορθό ότι η βασική ρυθμιστική αρχή της πραγματικότητας είναι ο γενικευμένος ανταγωνισμός – δηλαδή ένας ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα και τις πτυχές της κοινωνικής ζωής – και ότι είναι σωστό να πεθαίνουν αβοήθητοι αν ηττηθούν στον εν λόγω ανταγωνισμό.

Για να καταστεί δυνατό σήμερα κάτι τέτοιο σε πληθυσμούς με τα προηγούμενα χαρακτηριστικά πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει εξελιχθεί ραγδαία η τεχνολογία εξουσίας και ελέγχου του πληθυσμού, αλλά και η ιδεολογική προετοιμασία σε μια «καλή» περίοδο για τα ιδεολογήματα περί της «ορθολογικότητας» του ανταγωνισμού της ελεύθερης αγοράς κοκ.

Υπό μια έννοια βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο του πειράματος βιοπολιτικής. Μέσα στην κρίση, μέσα σε 2 χρόνια, επιχειρείται ο ολοκληρωτικός εξανδραποδισμός του πληθυσμού στην Ελλάδα και η εγκαθίδρυση της δυστοπίας του «1984». Μια τεράστια σε εμβέλεια και ισχύ μηχανή – μια βιοπολιτική μήτρα με ποικίλες απολήξεις και μορφές που αγκαλιάζει την κοινωνική, ψυχολογική, σωματική και διανοητική πτυχή του κάθε πολίτη – επιχειρεί να ελέγξει πλήρως την άσκηση του λογικού, την πρόσληψη της πραγματικότητας και την ηθικότητα των πολιτών, όλα δηλαδή τα στοιχεία εκείνα στα οποία βασίζεται το διαφωτιστικό, χειραφετητικό πρόταγμα και τελικά η ίδια η έννοια της δημοκρατίας, της κοινοτικότητας και της πολιτοφροσύνης.

Η βίαιη υποβάθμιση των όρων ζωής με σκοπό το σοκ, η διαρκής και παρατεταμένη επανάληψη των ιδεολογημάτων της βαρβαρότητας (που θυμίζει τη ρίψη χιλιάδων οβίδων την ημέρα στα χαρακώματα του 1^ου παγκοσμίου πολέμου η οποία προκαλούσε την ψυχολογική κατάρρευση σε όσους επιζούσαν), η δημιουργία συλλογικής ενοχής, η τρομοκρατία και ο φόβος που ρέουν άφθονα και με διάφορες μορφές από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, η γενικευμένη φυσική βία στις διαδηλώσεις, ο εκφυλισμός των αστικοδημοκρατικών θεσμών, η επιλεκτική και διαστρεβλωτική προβολή των γεγονότων, η αριστοτεχνική μεταστροφή τμημάτων του πληθυσμού εναντίον άλλων, η καλλιέργεια του τρόμου μέσα από την επιδέξια διάχυση της εγκληματικότητας στις γειτονιές του πληθυσμού, η ακόμη πιο επιδέξια υπόδειξη αποδιοπομπαίων τράγων με τη ναζιστικής έμπνευσης χρήση όρων υγιεινής όπως ‘μόλυνση’ και ‘μετάδοση’, η ασυνείδητη ταύτιση με τον καταπιεστή και άρα άρρητη αποδοχή και της δικής μας καταστροφής μέσα από τη βαρβαρότητα απέναντι στους ακόμη πιο αδύναμους (τι είμαστε εμείς για τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς εκφραστές τους αν όχι αυτό που θέλουν να μας κάνουν να νιώθουμε ότι είναι οι μετανάστες για εμάς;) αλλά και άλλα πολλά ακόμη έχουν σαν στόχο το καλιμπράρισμα του πληθυσμού μπροστά στις κάλπες.

Υπό αυτή την έννοια οι εκλογές συνιστούν ένα κρίσιμο πείραμα μέσα στο πείραμα. Σε αυτές τις εκλογές δεν καλούμαστε να εκλέξουμε αντιπροσώπους, καλούμαστε να αποδείξουμε ότι η βιοπολιτική μήτρα τους δεν δουλεύει.

Καλούμαστε να δείξουμε ότι η ζωή μας είναι ακόμη στα χέρια μας, ότι η αξιοπρέπειά μας, η λογική μας και η πρόσληψη της πραγματικότητας δεν είναι εξαρτήματα της μηχανής τους αλλά ανήκουν ακόμη στον καθένα από εμάς και τα ασκούμε όχι με βάση τις βιοπολιτικές στατιστικές τους, αλλά με βάση τα δικά μας κριτήρια και εν τέλει συμφέροντα.

Σε αυτές τις εκλογές καλούμαστε να δώσουμε ένα μήνυμα σε όλο τον κόσμο – αλλά πρώτα από όλα στους ίδιους μας τους εαυτούς και τα παιδιά μας – ότι οι λαοί δεν πρόκειται να αποδεχθούν τον ανταγωνισμό και το συναισθηματικό του αντίστοιχο το μίσος ως τον ορίζοντα της κοινωνικής πραγματικότητας.

Καλούμαστε να δείξουμε ότι παραμένουμε άνθρωποι, δηλαδή αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την κοινωνία και τη ζωή μας κόντρα σε κάθε προσπάθεια να μας κάνουν υποχείρια προσφεύγοντας στα ένστικτά μας. Ότι είμαστε αυτόνομα υποκείμενα με ανάγκες και όχι αριθμοί σε εξελόφυλλα όπου υπολογίζονται τα κόστη και τα κέρδη των οικονομικά ισχυρών. Δεν είμαστε πληθυσμός, είμαστε άνθρωποι και κανείς από εμάς δεν είναι αναλώσιμος. Αυτό είναι το διακύβευμα των εκλογών.

Σε αυτές τις εκλογές η αποχή, η στήριξη των καταπιεστών και η στήριξη των νεοναζί (που εκφράζουν το επόμενο στάδιο της μνημονιακής καταστροφής, αυτό της αποκτήνωσης, της ανθρωποφαγίας και του πολέμου) είναι δείκτης ότι το πείραμα πετυχαίνει.

Η έκβαση του πειράματος – και των εκλογών ως κρίσιμη στιγμή του – θα καθορίσει την πορεία του παγκόσμιου πολέμου που κήρυξαν οι πλούσιοι σε όλους μας (πχ η ACTA είναι το όπλο τους στο διαδίκτυο). Αν κερδίσουν, τότε σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει σημείο του πλανήτη όπου η ζωή θα είναι υποφερτή. Αν τους κερδίσουμε στις εκλογές θα έχει γραφτεί παγκόσμια ιστορία για άλλη μια φορά στον τόπο μας.

Δημοσιεύθηκε στa Ενθέματα της Αυγής στις 08/04/2012